Een jaar geleden stortte vandaag mijn wereld in. Hield het leven zoals ik het leefde op te bestaan. Een crisis inspireert, dat is wel gebleken. En hoewel de grootste crisis is bezworen, is de inspiratie nog niet op.

Ik zou wel willen schrijven over de kunst om te leren (ook) ongelukkig te zijn. Over het leven als fietsen over een vals platte weg: je weet niet wat er komt, wanneer je op je hoogtepunt bent en of er een dal zal zijn. Dat ik niet begrijp waarom we onze identiteit ophangen aan dat wat we doen (werk) en niet dat wat we zijn (mens). Dat ik een spiritueel mens ben en geloof dat ik geen zwaardere last krijg, dan ik aankan.

Dat alles tijdelijk is en voor alles een tijd. Hoe heilig ons lichaam is en hoe vaak we het vertrappen, met slechte gewoonten, te weinig rust of negatieve boodschappen. Dat alcohol een verdovend effect heeft en dat ik nu zoveel beter begrijp waarom er mensen zijn waarbij dat mis gaat. Hoe moeilijk het is vanuit emotie over jezelf als ‘ik’ te spreken. Over het belang van het maken van oogcontact. Dat het uiten van verdriet een helende kracht heeft. En hoe ontroerend kunst kan zijn.

Dat ik dit jaar niet had willen beleven, maar het me tegelijkertijd zo ontzettend veel heeft gegeven. En dat ik ruim een jaar geleden mijn kind het leven gaf, maar dat ik me vandaag realiseer dat hij mij het afgelopen jaar het leven heeft teruggegeven.

Er is zoveel in mijn hoofd en hart. Maar die thema’s zijn groter dan de ziekte die niet meer bij mij is. Ik wil er vanuit deze context niet meer over schrijven. Ik wil weer (leren) leven. Niet in angst, maar met angst. En met verwachtingen, verdriet en vertrouwen en al die andere titels van deze blog. Dat alles ís het leven. Zoals Frank Ocean in het nummer Pink+White zingt hebben we geen invloed op het leven, maar kunnen we het leven liefhebben door het in al haar kleurschakeringen te omarmen. Heb het leven lief.

Heb het leven lief – Elske DeWall

Een ode aan het leven van mijn oud-schoolgenoot Elske.